Biri Çıkıp Söylesin
Ben hayatımdaki insanları gülümseyerek ağırladım ve gülümseyerek uğurladım.
Tevazuyu erdem bildim, mütevazi kalmayı da.
Eğilip bir çocuğun alnını öpmeyi, bir yudum suya şükür etmeyi, insanlar arasından sessiz sedasız çekilip kendi halimde kendi ruhumun ritminde huzuru bulmayı sevdim.
Siz beni ne kadar tanıdınız ?
Kime dokundum, kimi kırıp incittim?
Duygusallığım duyarlılığımdır dedim.
Sabır benim ikinci adımdı ve sessizlik en güzel bana yakıştı; dalarken gözlerim, dolarken gözlerim hüzün saçlarıma dokundu ve yüreğime bağdaş kurup oturdu.
Ne zaman bir menfaatle yaklaştım?
İnsanın özüne baktım, yüzüne veya giydiğine değil.

Kime ön yargılı davrandım?
Kimi rahatsız veya huzursuz ettim?
Kırılsam da incinsem de gülümseyerek kendi kabuğuma çekildim.
Bir duvar örüp mesafeli olmayı seçtim.
Ömür denen bu merdivende yoruldum her basamağında.
Kime, kimi şikayet ettim?
Haksızlığı sevmedim.
Vicdanımdı beni ayakta tutan değer yargılarım ve kendime olan saygım, dürüstlüğümdü.
Biri de çıkıp söylesin.
Haksız yere beni kırıp incittin desin Allah aşkına..
Gülten Alp

Bir yanıt yazın