UTANIRIM
Nerde gözleri yaşlı mahzun bir anne görsem
Bir köşede boynu bükük, günlerce ağlamış
Küsmüş dünyaya yüreği evlat acısıyla dağlanmış
Kahır ediyorum kadere onunla ağlıyorum.
Nerde bir dilim ekmeğe muhtaç
Bir çocuk görsem eli yüzü kirli, gözleri yaşlı
Burkulur yüreğimin can duvarları,
İsyanı diner mi yüreğimin, eğilip elini öpsem
Duygularıma gem vuramıyor yine ağlıyorum.
Nerde ele muhtaç bir insan görsem
Rengi sararmış gözleri çukurlaşmış,
Bakışları ürkek muhtaçlığından utanmış.
Nerde boynu bükük bir çocuk,
Bir kaleme, bir papuça muhtaç kalmış,
Yada bir kadın tutunmak için yaşama
Çalışmış çabalamış yorulmuş
Avuç avuç vermek istiyorum veremiyorum
Acizliğime yanıyor utanıyorum.
Yer yarılsa da girsem diyor yüreğim
Yüzlerindeki çaresizliği saplanıyor içime
Unutmak istesem de unutamıyorum
Gözlerindeki mahcupluk çekiyor beni
Utancımdan dönüp bakamıyorum.
Hesap soruyor yüreğim nefsime
Onlarsız yaşadıklarıma bakıyorum,
Kızarıyor yüzüm, dönüp aynaya bakamıyorum
Bu nasıl adalet bu nasıl vicdan bu nasıl insaniyet
İsyan ediyor aklım beynim her bir uzvum
Uzanamayan elimden, insanlığımdan utanıyorum.
Nerde bir adam görsem donmuş yüreği
Sevgiyi muhabbeti şişelerde aramış
Kalan ömrünü meyhanelere sarhoşluğa adamış
Sokaklarda kalmış sokaklarda sabahlamış
Çekip alasım gelir oradan çekip alamıyorum
Çaresiz kalır elim, çaresizliğime kahırlanıyorum.
Nerde bir kadın görsem horlanmış hırpalanmış
Küsmüş kaderine talihsizliğine ölesiye bağlanmış
Nerde bir baba görsem ömrünü vermiş itilmiş kalkılmış
Nerde bir bebek duysam, anne sıcağına hasret
Kucaklanmamış, sokağın bir köşesine atılmış
Ne oldu bize, bu nasıl insanlık diye isyan ediyor aklım
Eğiliyor başım, insan olmaktan utanıyorum.
Nerede taşlaşmış bir yürek görsem
Anadan babadan evlattan sevgisini esirgemiş
Nefsine esir olmuş İnsanlıktan nasiplenmemiş
Koparıp yüreğimden bütün sevgileri
Veresim gelir yüreğine, veremiyorum
Her seferinde yapamadıklarıma hayıflanıyor
Kendimden, acizliğim den utanıyorum.
Nerde gözü yaşlı bir çocuk resmi görsem
Göğsünde şarapnel parçaları, yüzü kanlı
Onun için imkansız bir hayal olmuş
Yatakta uyku, oyun parkları, okul sıraları
Susmuş para baronları, insanlığını unutmuş
Belli ki çoktan patlamış ar damarları,
Tutamıyorum gözyaşlarımı yine ağlıyorum
Çaresizliğimden, insanlığımdan utanıyorum.!
İdris Akmetin
