İNSANSIN İŞTE
İnsansın işte
Meçhule yürürsün zamanın koynunda
Yeri gelir
Buram buram çekersin içine hiçliğin kokusunu
Kan revan içinde kalsa da ruhun
Gönüllü takarsın prangaları ayaklarına
İnsansın
Hercai iklimlerde kavrulursun
Baharı buldum zanneder
Zemheriye vurulursun
Yürekle akıl arası bir yerde
Bulanır
Bulandıkça durulursun
İnsansın
Yokluğu, derdi, hüznü giyer
Usta bir terzi gibi
Biçersin en sahte kahkahaların maskesini yüzüne
Kapı ardı mutlulukları ararsın boşluklarda
Derdi vereni edersin baş tacı
Derman olan yerine
İnsansın
İnsansın işte
Yanılgıların konuştuğu
Keşfedilmeyi bekleyen
Bir lisansın yeryüzünde
Demet Safran
